Celem artykułu jest identyfikacja, przedstawienie głównych osiągnięć i porażek oraz analiza potencjalnych scenariuszy związanych z prowadzeniem polityki fiskalnej w ramach regionalnej i ponadnarodowej organizacji sui generis – Unii Europejskiej. Autor weryfikuje stanowiska państw członkowskich wobec przekazania na poziom wspólnotowy narzędzi polityki fiskalnej. W tym kontekście, przedstawione zostają wady i zalety (potencjalnej) wspólnej unijnej polityki fiskalnej, na których ocenę wpływają czynniki tymczasowe takie, jak kryzys finansowy. Starając się dokonać rzetelnej i kompleksowej analizy, autor odnosi się do aktualnej sytuacji gospodarczej i skutków kryzysu, jak również do przeszłych (rozpoczynając od lat 70. XX w.) głównych wyzwań, osiągnięć i przeszkód w prowadzeniu zrównoważonej polityki budżetowej. Przyjęta przez autora metodologia opiera się na podejściu analitycznym, które umożliwia ocenę wspólnych działań państw członkowskich na rzecz ujednolicenia narodowych polityk fiskalnych oraz zbadanie „stosowności” przyjętych środków antykryzysowych. Ponadto, w celu przedstawienia różnorodności kultur politycznych, preferencji i wyzwań wynikających z wielkości gospodarek narodowych autor stosuje metodę porównawczą. Wyniki przeprowadzonej analizy wskazują, iż rządy państw członkowskich dostrzegają potrzebę większej elastyczności w negocjacjach nad ujednoliceniem polityk fiskalnych na poziomie UE i są w stanie ograniczyć swoją „fiskalną suwerenność” (vide: osiągnięcia szczytów antykryzysowych). Niemniej jednak, „dalsze przekazanie kompetencji fiskalnych” czy „jedność fiskalna” nie oznaczają (przynajmniej na razie) całkowitego pozbawienia rządów narodowych kontroli nad sprawowanie polityki fiskalnej.