Celem artykułu było wyznaczenie maksimum krzywej Laffera w gospodarkach poszczególnych krajów OECD posiadających instytucjonalne systemy emerytalne. Do realizacji tego zadania został wykorzystany model matematyczny opracowany wcześniej przez autora. Model przewiduje teoretycznie możliwość wystąpienia efektu związanego z krzywą Laffera w gospodarce z instytucjonalnym systemem emerytalnym. Podstawowa formuła modelu łączy produkt gospodarki tworzący wynagrodzenie czynników wytwórczych (kapitału i pracy) ze zmienną, którą jest stosunek liczby emerytów do liczby pracujących. Metodyka badania uwzględniała trzy etapy analizy z wykorzystaniem dostępnych danych statystycznych krajów OECD oraz bazy danych Banku Światowego. Pierwszy i drugi etap badania nie wypadł pomyślnie dla wszystkich krajów OECD. Kryteria modelu dla okresu 2001–2010 spełniło tylko 16 gospodarek na 34 zbadanych. Jednakże obliczenia przeprowadzone w oparciu o dane statystyczne potwierdzają przewidywania modelu. Gospodarka każdego kraju OECD może znajdować się w maksimum krzywej Laffera. To maksimum może być związane ze stosunkiem liczby emerytów do liczby pracujących z zakresu od 0 do 1. Może być ono umiejscowione bliżej 0 lub bliżej 1. Zależy to od elastyczności produktu względem kapitału w gospodarce. Przeprowadzone obliczenia nie rozstrzygają jednak, jaka jest rzeczywista w danej gospodarce elastyczność produktu względem kapitału.