Artykuł przedstawia źródła systemowego kryzysu zadłużeniowego w strefie euro. Charakterystyka prowadzenia polityki monetarnej w strefie euro wraz z nieefektywną polityką zarządzania długiem, zarówno sektora publicznego jak i prywatnego, powodowały narastanie w ubiegłym dziesięcioleciu systemowego ryzyka. W 2010 roku rynek kapitałowy odkrył popełnione w strefie euro błędy, wywołując kryzys zadłużeniowy. Analiza danych historycznych dla krajów strefy euro, prognozy makroekonomiczne sporządzane w Unii Europejskiej czy w organizacjach międzynarodowych, w połączeniu z obserwacją dynamiki prowadzonych negocjacji zadłużeniowych, prowadzą do następujących wniosków. Europejski Mechanizm Stabilizacji oraz Europejski Bank Centralny, jeżeli będą funkcjonować w sposób elastyczny, są w stanie w najbliższym okresie stabilizować sytuację zadłużeniową. To wymaga jednak ścisłej współpracy pomiędzy krajami peryferyjnym, krajami centrum jak również uzgodnień w ramach tych koalicji. Jest to warunek konieczny, lecz nie wystarczający dla stabilizacji strefy euro. Ponieważ większość krajów strefy jest wysoko zadłużona (co dotyczy nie tylko długu publicznego, lecz także prywatnego), potrzebne jest stworzenie nowego systemu regulacji sektora finansowego wspieranego działaniami, instrumentami które pozwolą krajom peryferyjnym „wyrosnąć z długów”. Do rozwiązania kwestii zadłużenia i do powrotu krajów peryferyjnych na rynek kapitałowy potrzebne będzie częściowa redukcja długu (w bezpośredniej czy pośredniej formie) oraz zewnętrzne wsparcie dla prowadzonych reform. Wysoko zadłużone kraje peryferyjne nie są bowiem w stanie same, z powodów ekonomicznych i politycznych, w krótkim czasie, wdrożyć niezbędne programy dostosowawcze. Jak we wszystkich poprzednich negocjacjach zadłużeniowych kwestie moral hazard, porównywalności traktowania wierzycieli i dłużników oraz warunkowości udzielanej pomocy będą odgrywały rosnącą rolę.