Celem artykułu jest wyjaśnienie zjawiska finansjalizacji cykli koniunkturalnych, wskazanie jego konsekwencji w postaci niezbędnych, zasadniczych zmian w sposobie prowadzenia polityki stabilizacyjnej i wreszcie nakreślenie dalszych, pożądanych kierunków badań, zarówno dotyczących teorii cyklu koniunkturalnego, jak i odnoszącychsię do gospodarki polskiej. Dla zrealizowania tego celu najpierw wyjaśnione zostaną pojęcie, geneza i przejawy finansjalizacji cykli koniunkturalnych, a następnie – opierając się na krytycznej analizie zarówno dotychczasowej polityki stabilizacyjnej, jak i pojawiających się w ostatnich latach propozycji jej zmian - podjęta zostanie próba zaproponowania „nowej” polityki stabilizacyjnej, uwzględniającej już w pełni zjawisko finansjalizacji cyklu koniunkturalnego. Finansjalizacja cykli koniunkturalnych oznacza radykalny wzrost znaczenia czynników finansowych w generowaniu i przebiegu wahań koniunktury gospodarczej. Z kolei spośród licznych wniosków dotyczących polityki stabilizacyjnej trzy wydają się najistotniejsze. Po pierwsze, najważniejszą funkcją polityki stabilizacyjnej powinna być prewencja w fazie wzrostowej cyklu koniunkturalnego, polegająca na zapobieganiu boomom kredytowym prowadzącym do powstawania bąbli spekulacyjnych na rynkach nieruchomości i/lub innych aktywów. Po drugie, w fazie recesji kluczowe znaczenie ma prawidłowe rozpoznanie charakteru tej recesji, gdyż od tego zależy, jak prowadzona powinna być polityka stabilizacyjna. Zwłaszcza tzw. recesje bilansowe wymagają specyficznych działań stabilizacyjnych. Po trzecie, polityka stabilizacyjna powinna być rozumiana szerzej niż to się tradycyjnie przyjmuje, tak iż powinno się mówić raczej o polityce gospodarczej.