Celem artykułu jest omówienie i ocena zgłaszanych przez ekonomistów i polityków gospodarczych propozycji przeciwdziałania procykliczności sektora bankowego, a następnie konfrontacja z tymi propozycjami reform już realizowanych oraz zapowiadanych. Procykliczność jest tutaj rozumiana, jako takie funkcjonowanie sektora bankowego, które przyczynia się do wzmacniania wahań koniunktury gospodarczej. Dla zrealizowania tego zamierzenia najpierw pokrótce przytaczane są argumenty przemawiające za tezą o procykliczności sektora bankowego. Następnie przedstawiane są różne propozycje przeciwdziałania tej procykliczności. Wreszcie, z omawianymi propozycjami konfrontowane są reformy, zarówno już realizowane jak i zapowiadane. Podstawowym wnioskiem z przeprowadzonej analizy jest, iż nie ma jednego, cudownego remedium na problem procykliczności sektora bankowego. Optymalnym rozwiązaniem, które mogłoby pozwolić na istotne ograniczenie tej procykliczności, wydaje się połączenie różnych działań obejmujących zarówno reformy strukturalne, zmiany regulacji, jak i zmiany w sposobie prowadzenia polityki stabilizacyjnej. Podjęte w ostatnich latach reformy strukturalne i regulacyjne sektora bankowego, a także zmiany w sposobie prowadzenia antycyklicznej polityki makroekonomicznej zmierzają we właściwym, postulowanym przez wielu ekonomistów kierunku. Jednocześnie są one zdecydowanie nie dość daleko idące i pozostają odległe od przedstawionej w niniejszym artykule kombinacji tych reform, uznanej za optymalną z punktu widzenia przeciwdziałania procykliczności sektora bankowego. Tym samym trudno oczekiwać w dającej się przewidzieć przyszłości istotniejszego ograniczenia tej procykliczności.