Abstrahując od Wielkiej Brytanii, która opuszcza Unię Europejską, wyłącznie Dania ma możliwość pozostawania poza obszarem wspólnej waluty europejskiej. Wszystkie pozostałe państwa członkowskie, które dotychczas nie wprowadziły do obiegu euro, mają takie traktatowe prawo i obowiązek. Warunkiem przystąpienia do strefy euro jest spełnienie wszystkich pięciu nominalnych kryteriów konwergencji z Maastricht oraz zgodność ustawodawstwa krajowego z acquis communautaire, czyli porządkiem prawnym obowiązującym w Unii Europejskiej. Szczególne trudności sprawia pretendentom kryterium fiskalne dotyczące maksymalnie dopuszczalnego deficytu budżetowego. Gdy nie jest ono przestrzegane, Komisja Europejska wdraża procedurę nadmiernego deficytu (EDP). Aktualnie procedura ta ma miejsce w przypadku Francji, Hiszpanii i Wielkiej Brytanii. W roku 2015 EDP została zdjęta z Polski, ale nie ma pewności, czy pod koniec dekady nie będzie ponownie nałożona, ze względu na ryzyko ponownego przekroczenia deficytu sektora finansów publicznych w wysokości 3 proc. PKB. W latach 20. XXI wieku można oczekiwać przystąpienia do europejskiej unii walutowej wszystkich krajów, które wciąż jeszcze posługują się swoimi narodowymi walutami, łącznie z Danią, oraz poszerzania UE o nowe państwa członkowskie, które będą poszerzały także strefę euro. Choć nie ma w tej kwestii stuprocentowej pewności, to trzeba przyjąć, że euro przetrwa obecne trudności i wyjdzie z nich wzmocnione. W artykule Autorzy postawili pytanie, czy Polska w najbliższych latach powinna przystąpić do strefy euro, zdając sobie z jednej strony sprawę z jej niedoskonałości, z drugiej zaś widząc pozytywne względy ekonomiczne takiej decyzji. Do weryfikacji empirycznej przedstawionego problemu badawczego wykorzystano metodykę mieszaną - zarówno badań jakościowych, jak i wyniki badań ilościowych.