Celem artykułu jest ocena transparentności polityki wynagradzania członków kadry zarządzającej banków w Polsce. Badanie zostało przeprowadzone dla lat 2005-2013 na próbie 16 banków notowanych na Giełdzie Papierów Wartościowych w Warszawie. W badaniu została podjęta próba identyfikacji czynników determinujących poziom transparentności polityki. W tym celu został skonstruowany indeks transparentności na podstawie informacji odnoszących się do: wysokości i struktury uposażenia członka zarządu banku, polityki zmiennych składników wynagrodzenia, funkcjonowania komitetu radu nadzorczej ds. wynagradzania oraz długoterminowych programów motywacyjnych opartych na własności. Otrzymane wyniki wskazują na występowanie kilku prawidłowości. Banki stopniowo zwiększają zakres ujawnień polityki wynagrodzeń. Największe zmiany miały miejsce od roku 2012, co wynika z nowych regulacji prawnych. Zgodnie z przewidywaniami pozytywny wpływ na zakres ujawnień wynagrodzeń mają takie standardy nadzoru korporacyjnego jak: wielkość rady, aktywność komitetu ds. wynagrodzeń oraz udział w akcjonariacie banku otwartych funduszy emerytalnych. Stopień koncentracji własności może wpływać na transparentność w sposób pośredni, poprzez narzucanie bankom w Polsce standardów, które obowiązują na rynkach ich inwestorów strategicznych. Najbardziej przejrzysta polityka wynagradzania występuje w bankach kontrolowanych przez inwestorów z krajów anglosaskich, które charakteryzują się największą dywersyfikacją własności. Większy od przeciętnego poziom ujawnień polityki wynagradzania został zaobserwowany w dużych bankach oraz w tych bankach, w których prezesi zarządu otrzymują relatywnie wyższe wynagrodzenia.