W artykule zarysowano główne nurty współczesnej debaty naukowej poświęconej zasadności i konsekwencjom regulacji lichwy. Studium przypadku polskiego rynku pożyczek pozabankowych pozwoliło zbadać wpływ liberalnej polityki wspierającej jego konkurencyjność na kształtowanie się praktyk lichwiarskich po 2008 r. Przeanalizowano również skuteczność regulacji antylichwiarskich w Polsce. Ustalono, że wzgląd na dobrobyt indywidualny oraz społeczny, a także ryzyko wyzysku pożyczkobiorców, leżą u podstaw argumentacji za wprowadzaniem ograniczenia maksymalnego oprocentowania kredytów. Wskazano również, że firmy pożyczkowe – w pogoni za większymi zyskami – stosują różnego typu opłaty i prowizje, jak również techniki sprzedaży wiązanej, ograniczając tym samym transparentność umów. Rosnąca konkurencja na rynku pożyczek bankowych nie jest czynnikiem wystarczającym do obniżenia kosztów kredytu, zwłaszcza gdy regulacje są ułomne. W konsekwencji skuteczność i sprawność systemu prawnego mogą być postrzegane jako niezbędne w walce z praktykami lichwiarskimi.