Załamanie koniunktury gospodarczej w strefie euro pogłębiło istniejącą nierównowagę na poziomie gospodarek członkowskich i wywołało obawy o stabilność całego ugrupowania. Celem artykułu jest analiza zagadnienia nieadekwatności jednolitej polityki pieniężnej do stabilizacyjnych potrzeb członków heterogenicznej unii walutowej na przykładzie polityki Europejskiego Banku Centralnego (EBC) i strefy euro od początku jej funkcjonowania. Artykuł ma charakter teoretyczny. Przytoczone wyniki badań wskazały, że jednolita polityka pieniężna EBC nie była w jednakowym stopniu dopasowana do potrzeb każdego z krajów strefy euro. Niejednorodna sytuacja gospodarcza państw – członków strefy euro oraz niejednakowa sprawność funkcjonujących w nich mechanizmów dostosowawczych zdają się różnicować skuteczność jednolitej polityki pieniężnej EBC w zakresie kształtowania stabilizacji makroekonomicznej na poziomie całej strefy euro oraz na poziomie każdej z gospodarek. Wydaje się zatem, że podstawę pełnej oceny stabilizacyjnego oddziaływania jednolitej polityki pieniężnej powinna stanowić obserwacja stanu koniunktury na obu wymienionych poziomach analizy. Kryzys w strefie euro uświadomił istnienie silnego związku między stabilnością poszczególnych krajów członkowskich a stabilnością całego ugrupowania. Antykryzysowe działania EBC zmniejszyły prawdopodobieństwo rozpadu strefy euro, niemniej jednak, EBC nie jest w stanie samodzielnie rozwiązać wszystkich problemów gospodarczych o charakterze strukturalnym w strefie euro. Zagwarantowanie pomyślnego funkcjonowania strefy euro pozostaje raczej w gestii krajowych rządów i zależy od kierunku nadawanego przez ich politykę gospodarczą i zdolności do przeprowadzenia trudnych reform strukturalnych.