Problem rozwoju gospodarczego krajów rozwijających się należy do najbardziej interesujących problemów zarówno teorii, jak i praktyki gospodarczej. Jednym z najciekawszych przypadków są Indie, które od czasu wyzwolenia się spod władzy brytyjskiej wdrażały różne strategie rozwojowe mające skutkować wysokim tempem wzrostu gospodarczego. W latach 1956–1974 wzrost PKB Indii był relatywnie niski, a sama gospodarka była zamknięta i wysoce regulowana. Specyfiką gospodarki indyjskiej były i są uwarunkowania wynikające z regulacji i inicjatyw podejmowanych na szczeblu centralnym, ale także stanowym i lokalnym. Dopiero zmiany paradygmatu w polityce gospodarczej po 1990 r. zaowocowały wyższymi wskaźnikami wzrostu, a Indie stały się jedną z najszybciej rozwijających się gospodarek na świecie. Artykuł omawia zmiany w indyjskiej polityce rozwoju gospodarczego po 1990 r., które stopniowo doprowadziły do wysokich stóp wzrostu. Wykorzystano analizę historyczną opartą na literaturze krajowej i zagranicznej oraz analizę danych zastanych. Głównym obszarem zainteresowania jest polityka prowadzona na poziomie centralnym. W wyniku badań można stwierdzić, że reformom opartym na zaleceniach konsensusu waszyngtońskiego towarzyszyła silna rola państwa, które tworzyło fundamenty nowego ładu instytucjonalnego, nadzorowało zmiany i w razie konieczności interweniowało. W wyniku reform gospodarka weszła na tory szybkiego wzrostu i zwiększyła się jej efektywność. Bez aktywnej i skoordynowanej roli państwa tak wielki sukces w ciągu ostatnich lat nie byłby możliwy.