Teoria neoinstytucjonalna wskazuje na wpływ środowiska instytucjonalnego na organizacje. Prowadzi to do tworzenia homogenicznych struktur instytucjonalnych, będących skutkiem występowania dominującej logiki instytucjonalnej, która może być traktowana jako niezależna determinanta procesów zachodzących w organizacji. Reformy uczelni ukierunkowane na ich urynkowienie oznaczają konieczność ewolucji akademickiej logiki instytucjonalnej związanej z procesami składającymi się na ład akademicki. Sukces transformacji uniwersytetu zależy od możliwości pogodzenia nowej logiki nawiązującej do idei menedżeryzmu z jej zasadami silnego przywództwa, z logiką akademicką, której fundamentem jest kolegialność procesów decyzyjnych. W części empirycznej artykułu podjęta została próba oceny zmian w architekturze struktur odpowiedzialnych za kierowanie uniwersytetami w Polsce, będących efektem znowelizowanej ustawy o szkolnictwie wyższym. Na podstawie analizy statutów 36 uczelni publicznych zidentyfikowano uczelnie, które starają się zachować konserwatywny akademicki status quo, oraz takie, które adaptują swoje struktury władzy do zmieniającego się środowiska instytucjonalnego. Wyniki pokazują, że skala przeprowadzonych zmian jest determinowana przez prestiż uczelni, określony na podstawie miejsca zajmowanego w rankingach akademickich. Uczelnie wyżej notowane starają się utrzymać tradycyjne akademickie struktury władzy, w tym radę wydziału jako kolegialny organ decyzyjny, oraz silny mandat dziekana wybieranego przez pracowników wydziału. Uczelnie niżej notowane w rankingach są skłonniejsze do implementacji rozwiązań typowych dla menedżerskiej logiki instytucjonalnej.