Przedmiotem artykułu jest hipoteza niedostatecznego popytu konsumpcyjnego, stanowiąca szczególną formę koncepcji ograniczenia popytowego. W ostatnich dekadach w krajach rozwiniętych rosną nierówności dochodowe, przede wszystkim następuje spadek udziału płac w PKB. Zgodnie z tradycyjnym ujęciem dochody płacowe stanowią podstawowe źródło finansowania wydatków konsumpcyjnych, a spadający udział płac znajduje odzwierciedlenie w spadku udziału konsumpcji lub w rozwoju nietrwałych form finansowania konsumpcji kredytem. W konsekwencji wysokie dochody kapitałowe nie mogą znaleźć ujścia w inwestycjach w rozwój aparatu wytwórczego; w gospodarce pojawiają się silne tendencje stagnacyjne. Ponieważ realia współczesnej gospodarki odpowiadają mechanizmom właściwym hipotezie niedostatecznego popytu, zyskuje ona na znaczeniu i warta jest uważnej analizy. Artykuł przedstawia ujęcia i interpretacje omawianej hipotezy i bliskich jej teorii wzrostu i równowagi w historii myśli ekonomicznej od czasów wczesnych klasyków po współczesność. Ten przegląd wskazuje, że hipoteza niedostatecznego popytu zawsze stanowiła – mimo swej pozornej prostoty i rzeczywistej rangi – wyzwanie dla ekonomistów i do dziś nie została właściwie przyswojona. Końcowa część artykułu poświęcona jest wyjaśnieniu trudności ze statystyczną weryfikacją (warunkowym potwierdzeniem lub falsyfikacją) hipotezy.