Celem artykułu jest analiza koncepcji homo oeconomicus, będącej jednym z podstawowych fundamentów ekonomii głównego nurtu w porównaniu do alternatywnych podejść, zaprezentowanych przez przedstawicieli ekonomii heterodoksyjnej, m.in. ekonomii behawioralnej i neuroekonomii. Szczególną uwagę zwrócono na model REMM (Resourceful, Evaluative, Maximising Man), który wydaje się być brakującym ogniwem pomiędzy homo oeconomicus i homo moralis. Przyjęto jednocześnie, że wąska interpretacja homo oeconomicus, kierującego się własnym interesem, stanowi zbyt duże uproszczenie i taki paradygmat w realnym świecie może być szkodliwy dla społeczeństwa. Artykuł ma charakter przeglądowy i został napisany na podstawie literatury przedmiotu, w tym materiałów źródłowych. W badaniach wykorzystano podejście zarówno deskryptywne, jak i interdyscyplinarne. W wyniku przeprowadzonej analizy sformułowano wniosek, że wyjaśnienie ekonomicznych zachowań człowieka wymaga bardziej holistycznego i dynamicznego ujęcia. Wskazano na niekompletność i nieadekwatność paradygmatu homo oeconomicus w stosunku do rzeczywistości. Zauważono, że racjonalność człowieka ekonomicznego wynika nie tylko z troski o własny interes, ale również z jego zakorzenienia w społeczeństwie i kulturze. Badanie pokazało, że zachowanie ekonomiczne zależy od kontekstu i jest dodatkowo zdeterminowane przez moralność, która wywodzi się z systemów społecznych i religijnych. W konkluzji stwierdzono, że człowiek gospodarujący nie może być zredukowany wyłącznie do maszyny koncentrującej się jedynie na swoim własnym interesie materialnym. Ocena moralna jednostki podejmującej decyzje w świecie ograniczoności zasobów jest nieunikniona.