Celem artykułu jest wskazanie czynników determinujących bezrobocie wśród osób niepełnosprawnych w Polsce oraz identyfikacja struktury bezrobocia w tej grupie. Realizacja celu stała się możliwa dzięki porównaniu zbiorowości osób niepełnosprawnych w Polsce i mieszkańców województwa łódzkiego, przy uwzględnieniu wybranych kryteriów. Analizę przeprowadzono w oparciu o sprawozdania MPiPS-01 oraz MPiPS-07. Wybór miejsca analizy nie jest przypadkowy, bowiem przez ostatnie trzy lata województwo łódzkie dominowało pod względem liczby osób niepełnosprawnych w Polsce. To również miejsce o wysokiej stopie bezrobocia dotyczącego osób długotrwale pozostających bez pracy. Z przeprowadzonych badań wynika, że systematycznie wzrasta liczba bezrobotnych niepełnosprawnych powyżej 55 lat, a ponad połowa osób niepełnosprawnych jest w wieku 49-59 lat. Bezrobotni niepełnosprawni to częściej mężczyźni niż kobiety. Co więcej, co trzecia osoba niepełnosprawna w województwie łódzkim i co piąta w Polsce nabyła niepełnosprawność pracując w warunkach szkodliwych. Bezrobotni niepełnosprawni są gorzej wykształceni niż bezrobotni ogółem, aż 70% osób deklaruje wykształcenie zasadnicze zawodowe i poniżej. Niestety, pracy poszukują również osoby niepełnosprawne z wykształceniem policealnym i wyższym. Analizowana grupa bardziej niż bezrobotni ogółem narażona jest na długotrwały stan pozostawania bez pracy. Przedłużanie czasu poszukiwania pracy bądź wielokrotnie podejmowane nieudane próby jej znalezienia wywołują poczucie odrzucenia, a następnie izolację w społeczeństwie i niechęć do podjęcia pracy w ogóle. Ostatecznie coraz częściej osoby niepełnosprawne rezygnują z poszukiwania pracy lub nie potwierdzają gotowości jej podjęcia, tracąc status osoby bezrobotnej.