Celem artykułu jest podjęcie tych wątków analizy teoretycznej i empirycznej, które ułatwiają ocenę, jak duże jest pozostawione pole do dalszego otwarcia rynków usługowych państw członkowskich Unii Europejskiej. Zależy to przede wszystkim od przyjętych dotychczas rozwiązań, które stały się podstawą budowy rynku wewnętrznego usług. W konsekwencji, w oparciu o wyróżnione w opracowaniu główne narzędzia budowy rynku wewnętrznego usług, przeprowadzona została klasyfikacja istniejących rozwiązań w implementowanej przez państwa członkowskie UE tzw. dyrektywie usługowej. W świetle analizy można sformułować wniosek o ciągłym istnieniu w Unii Europejskiej znaczącego pola do dalszego otwarcia rynków usługowych państw członkowskich. Wiąże się to z brakiem szerokiego oparcia budowy rynku wewnętrznego usług na zasadzie wzajemnego uznawania, która stwarza największe możliwości pogłębienia integracji rynków usługowych. Dodatkowo, konieczne jest doprowadzenie w ramach rynku wewnętrznego usług do zgodności koniecznych i proporcjonalnych wymagań. Analiza rozwoju integracji rynków usługowych państw Unii Europejskiej po przyjęciu dyrektywy usługowej prowadzi do wniosku, iż ta zmiana regulacyjna nie odwróciła póki co istniejącej na rynku wewnętrznym usług negatywnej tendencji, jeśli chodzi o udział wymiany wewnątrzunijnej w wymianie usługowej ogółem.