Celem artykułu jest zaprezentowanie najważniejszych czynników podważających skuteczność brazylijskiej polityki przemysłowej oraz zwrócenie uwagi na wagę problematyki polityki przemysłowej w XXI wieku jako przedmiotu badań nauk ekonomicznych. W części teoretycznej artykułu, autorka dokonuje systematyzacji pojęć związanych z polityką przemysłową oraz przeglądu stosownej literatury. Z uwagi na fakt, iż dyskusje na poruszony temat zależą od ideologicznych inklinacji dyskutantów, większa część istniejących badań jest bardzo spolaryzowana – od takich, które mocno popierają rządowe programy przemysłowe do tych, które je stanowczo odrzucają. Niniejszy artykuł, z założenia próbuje prezentować stanowiska obu stron, omawia najważniejsze teoretyczne ograniczenia polityki przemysłowej i ukazuje, jak zmieniał się stosunek do polityki przemysłowej w zależności od przyjętego paradygmatu interwencjonizmu. W świetle rozważań teoretycznych, autorka przeprowadza historyczną oraz przedmiotową analizę brazylijskiej polityki przemysłowej. Po zaprezentowaniu nowego kształtu polityki przemysłowej zapoczątkowanej przez prezydenta Lula da Silva, analiza przybiera empiryczny charakter, gdzie oficjalne zapewnienia i cele rządu skonfrontowane są z realnymi danymi gospodarczymi. Wynika z niej, iż wbrew strategii rozwoju gospodarczego Brazylii, aktualna struktura gospodarki oraz struktura handlu zagranicznego wskazują, że to nie branże innowacyjne napędzają brazylijską ekonomię, ale surowce oraz przemysł tradycyjny. Próbując znaleźć przyczynę takiego stanu rzeczy, autorka wskazuje na główne czynniki osłabiające skuteczność brazylijskiej polityki handlowej.