Pojęcie idealnego pracownika wiąże się z byciem dostępnym na życzenie pracodawcy bez względu na organizację czasu pracy. Z kolei możliwość samodzielnego ustalania harmonogramu pracy jest powszechnie uznawana za fundament równowagi między życiem zawodowym a prywatnym oraz satysfakcji z pracy. Zbadaliśmy, jaką wartość (materialną i społeczną) przypisuje się możliwości decydowania o własnym czasie wykonywania pracy. Osadziliśmy nasze badanie w kontekście równości płci. Porównaliśmy inicjowane przez pracowników i pracodawców prośby o większą autonomię w zakresie ustalania godzin pracy. Uczestnicy badania wskazali, że dyspozycyjność inicjowana przez pracodawcę powinna być rekompensowana wyższym wynagrodzeniem, jednak premia ta jest niewielka. Nie zaobserwowaliśmy jednocześnie istnienia kary płacowej za prośby pracowników dotyczące autonomii w ustalaniu czasu pracy. Nasze wyniki wspierają teoretyczny model idealnego pracownika, ale podważają wyjaśnienia, które łączą nierówność płac ze względu na płeć z elastycznością na rynku pracy pod względem dostępności.